Rok próby – Kim LiggettRecenzja

Strona główna Recenzje Rok próby – Kim Liggett

Jeśli kiedyś ktoś się zastanawiał, jak wyglądałoby połączenie „Opowieści podręcznej” z „Władcą much”, znalazł właśnie odpowiedź. Byłoby to dzieło przerażające, ale dające nadzieję.

Kobiety potrafią władać magią, mogącą prowadzić mężczyzn na manowce i niszczyć porządek społeczny. Z tego względu wszystkie dziewczęta, które danego roku kończą 16 lat, są wysyłane do lasu na tzw. rok próby. Mają 12 miesięcy, by pozbyć się swoich mocy i móc dołączyć do społeczeństwa jako szanowane kobiety. Nie mogą w tym czasie opuszczać obozowiska, gdyż poza nim grasują kłusownicy, którzy torturują złapane dziewczyny, a fragmenty ich ciał sprzedają jako eliksir młodości…

Tu jest bardzo dużo dobrych elementów. Język, kreacje bohaterów, cała kultura małej społeczności mającej być funkcjonującą utopią. Szkoda tylko, że utopią dla nielicznych – mężczyzn jest tam zdecydowanie mniej niż kobiet.

Najbardziej przerażające w tej książce jest to, jak jej świat nie odbiega daleko od naszego. Jak mało trzeba, by w imię porządku społecznego i religii mężczyźni podporządkowali sobie kobiety. Jak ich widzenie świata może na nie wpłynąć, wprowadzić niezgodę między nimi. Obraz został namalowany tak sugestywnie, że miałam autentycznie ciarki na plecach. Tylko pogratulować autorce wyobraźni (mam nadzieję, że nie zdolności proroczych).

Jedyny zgrzyt odczuć można przy wątku romansowym – wklejonym nieco na siłę. Dodaje on co prawda dramatyzmu sytuacji głównej bohaterki i pełni ważną funkcję w kontekście zakończenia opowieści. Jednakże jest to najsłabsza część całej książki, obnażająca nieliczne braki warsztatowe autorki. Na szczęście nie samymi romansami żyje człowiek.

Zakończenie „Roku próby” jest otwarte, co może rodzić nadzieję na kontynuację historii. Takowa powstać oczywiście nie musi – w takim stanie, jakim jest, pozwala mieć wiarę w pozytywne przemiany świata opowieści.

Allenare

2 lipca 2021

Napisz pierwszy komentarz.

Akceptuję politykę prywatności i przetwarzania danych osobwych.

Gdzie boją się iść bogowie – Angus Watson

Przyznaję, że jak czytałam opinie ludzi na internetach, którzy zdążyli mieć książki w łapkach wcześniej, trochę się zżymałam na nazwanie tej serii „humorystyczną”. Jednakże, ja tez widzę, ile humoru zostało zawarte w tej serii, a w „Gdzie boją się iść bogowie” jest jej zdecydowanie najwięcej. Nasi bohaterowie chcąc nie chcąc zostali wzięci w niewolę przez Wielkie Stopy używające telepatii – już to brzmi absurdalnie, jednak dalej jest niewiele lepiej. Krainy na zachód od Badlandów roją […]
Czytaj dalej

Wypieki defensywne – T. Kingfisher

Młoda piekarka znajduje na zapleczu swojego zakładu zwłoki. Z miejsca zostaje oskarżona o morderstwo przez nadwornego inkwizytora, twierdzącego, że dowodem jest magiczny ślad na miejscu zbrodni. A Mona jest czarodziejką. Tylko, że… niezbyt potężną. Zaczarowuje chleb, by dobrze rósł, bułki się nie przypalały, czasem tylko zanimuje piernikowego ludzika. W oczach większości ludzi to nie wystarczy, by zabić kogokolwiek, więc Mona zostaje uniewinniona. Zaraz potem dowiaduje się, że ktoś poluje na wszystkich posiadających magiczny talent, a […]
Czytaj dalej

Bar dla Potępionych – Kealan Patrick Burke

Nie przepadam za horrorami, głównie dlatego, że nie lubię się bać. Wolę takie, które trzymają w napięciu. Tak jak „Bar dla potępionych”. Mimo oznaczenia na okładce, że tom należy do serii Strefa Mroku, nie byłam do końca świadoma czego się spodziewać. Opis na okładce ograniczał się do wyliczenia kilku bohaterów, których i tak poznajemy na 6 pierwszych stronach. Z których część niedługo potem ginie. I to ma znaczenie dla fabuły! Gdyż ta książka jest doskonałą […]
Czytaj dalej

Czarna czarna toń – Martyna Szkołyk

a książka leżała u mnie na czytniku już dłuższą chwilę, więc czas najwyższy był się nią zająć. Nie wiedziałam – albo nie pamiętałam – że jest o wilkołakach. Biorąc pod uwagę, jak wielką krzywdę zrobił tym stworzeniom „Zmierzch”, przeraziłam się nie na żarty. Ale twardym trzeba być, nie miętkim. Burzowy Gniew zwany Burym siedzi w areszcie poobijany i poraniony. Częściej jest nieprzytomny niż świadomy, ale by temu zaradzić, zaczyna rozmawiać z chłopcem na posyłki, wysiadującym […]
Czytaj dalej

Gdzie boją się iść bogowie – Angus Watson

Przyznaję, że jak czytałam opinie ludzi na internetach, którzy zdążyli mieć książki w łapkach wcześniej, trochę się zżymałam na nazwanie tej serii „humorystyczną”. Jednakże, ja tez widzę, ile humoru zostało zawarte w tej serii, a w „Gdzie boją się iść bogowie” jest jej zdecydowanie najwięcej. Nasi bohaterowie chcąc nie chcąc zostali wzięci w niewolę przez Wielkie Stopy używające telepatii – już to brzmi absurdalnie, jednak dalej jest niewiele lepiej. Krainy na zachód od Badlandów roją […]
Czytaj dalej

Wypieki defensywne – T. Kingfisher

Młoda piekarka znajduje na zapleczu swojego zakładu zwłoki. Z miejsca zostaje oskarżona o morderstwo przez nadwornego inkwizytora, twierdzącego, że dowodem jest magiczny ślad na miejscu zbrodni. A Mona jest czarodziejką. Tylko, że… niezbyt potężną. Zaczarowuje chleb, by dobrze rósł, bułki się nie przypalały, czasem tylko zanimuje piernikowego ludzika. W oczach większości ludzi to nie wystarczy, by zabić kogokolwiek, więc Mona zostaje uniewinniona. Zaraz potem dowiaduje się, że ktoś poluje na wszystkich posiadających magiczny talent, a […]
Czytaj dalej

Bar dla Potępionych – Kealan Patrick Burke

Nie przepadam za horrorami, głównie dlatego, że nie lubię się bać. Wolę takie, które trzymają w napięciu. Tak jak „Bar dla potępionych”. Mimo oznaczenia na okładce, że tom należy do serii Strefa Mroku, nie byłam do końca świadoma czego się spodziewać. Opis na okładce ograniczał się do wyliczenia kilku bohaterów, których i tak poznajemy na 6 pierwszych stronach. Z których część niedługo potem ginie. I to ma znaczenie dla fabuły! Gdyż ta książka jest doskonałą […]
Czytaj dalej

Czarna czarna toń – Martyna Szkołyk

a książka leżała u mnie na czytniku już dłuższą chwilę, więc czas najwyższy był się nią zająć. Nie wiedziałam – albo nie pamiętałam – że jest o wilkołakach. Biorąc pod uwagę, jak wielką krzywdę zrobił tym stworzeniom „Zmierzch”, przeraziłam się nie na żarty. Ale twardym trzeba być, nie miętkim. Burzowy Gniew zwany Burym siedzi w areszcie poobijany i poraniony. Częściej jest nieprzytomny niż świadomy, ale by temu zaradzić, zaczyna rozmawiać z chłopcem na posyłki, wysiadującym […]
Czytaj dalej