Bardzo ciekawy wywiad rzeka z najfajniejszym małżeństwem naukowców.
Jerzy Bralczyk i Lucyna Kirwil – językoznawca i psycholog – są w ciągłej rozmowie już od prawie trzydziestu lat. W tej książce jest tylko niewielka część ich rozmów, tym razem prowadzonych przez osobę trzecią, tylko od czasu do czasu tak naprawdę zadającą pytania właściwie pomocnicze. Zaczynają rozmowę na zadany temat, która potem toczy się właściwie sama, każde z nic z wdziękiem i ze znawstwem broni swojego stanowiska, a język do tego użyty jest przepiękny – już dawno nie słyszałam/widziałam tak pięknej polszczyzny u osoby żyjącej. I mowa jest nie tylko o miłości – to mogłoby być nudne – ale o wszystkim, co jej dotyczy. Jest więc mowa o zakochaniu i opisie tego stanu przez wieki; o wyznaniach, o kłótniach, o rytuałach. Jest też o rozstaniu i miłości dojrzałej, żaden z tematów nie jest pominięty.
Oprócz potoczystej mowy, dzięki której fantastycznie i szybko się książkę czyta, atutem są wypowiedzi pani doktor na tematy psychologiczne, o mechanizmach rządzących ludzkim umysłem zaangażowanym (lub nie) w związek. Bez tego mogłoby być jak w przypadku „3 po 33” – dobry pomysł i ciekawi autorzy, ale wykonanie pozostawiające niedosyt. W tym przypadku nie ma o tym mowy, słowa pani Lucyny wprowadzają powiew świeżości do właściwie monologu profesora, który uwielbia dzielić się swoja wiedzą. Czasem nawet czekałam az to się stanie, i dzięki temu oboje małżonkowie zaczną dyskutować między sobą, a są to, przynajmniej według mnie, najlepsze momenty książki.
Książka mogła być męcząca – po kilku stronach, gdzie dominowała osobowość profesora, zaczynałam mieć dość, ale wtedy zawsze wchodziła na scenę jego żona i ratowała sytuację, przywołując fakty i informacje niekoniecznie dostępne i uświadamiane przez wszystkich. Dzięki temu, rozmowę tą czyta się wręcz wyśmienicie, a na pewno kończy się ją bogatszym.
