Dawno nie było słowiańskiego fantasy! Co prawda nie rzuciłam się na to jak szczerbaty na suchary, ale po tworach korzystających z motywów skandynawskich, tudzież będących bardzo epickimi, to bardo miła odskocznia.
Od razu zostajemy wrzuceni w sam środek akcji – na polowanie z księciem Bolko. Główny bohater, Medvid, ratuje młodego władcę przed wilkołakiem, czym zaskarbia sobie wdzięczność księcia i miejsce na dworze. Jednakże sytuacja ta była ukartowana, a Medvid ma swoje własne powody, by trzymać się blisko Bolka. Nie wie jednak, że jego dość samolubne działanie zostaje wykorzystane jako argument w walce wiary chrześcijańskiej ze słowiańską, a konsekwencje odczują wszyscy w jego najbliższym otoczeniu.
Co od razu mi się rzuciło, to chaos pierwszego rozdziału. Nie chodzi o całość, tylko konkretnie o monolog księcia w kierunku Medvida. Pada tam wiele urywkowych zdań, bardziej haseł, które nie mają większego sensu. Tak samo lista nazwisk i powiązań, które żeby prześledzić, trzeba by rozrysować graf jak z pewnego mema, a które tracą na znaczeniu po kilku kolejnych stronach. Tak jak rozumiem, że książę potrzebował się wygadać i zmęczony przygodą mógł mówić nieskładnie, tak informacja o przeciwnikach politycznych mogłaby zawierać zdecydowanie mniej nazwisk. Powiedzmy, tyle, ile rodów rzeczywiście ma udział w fabule.
Później akcja książki się uładza, i rozkręca jednocześnie. Jest to możliwe dzięki ciekawie opisanej wyprawie i podejmującym ją bohaterom. Medvidowi, który pod płaszczykiem troski o władcę skrywa o wiele mroczniejszy sekret. Gosławie, która swoim zdenerwowaniem ukrywa troskę o własny byt i status. Osmundowi, podążającemu z początku za swoim etosem i przekonaniami, a ostatecznie ulegającemu przemianie dzięki miłości i poznaniu prawdziwego wroga. Ta trójka, razem ze zbiorem ciekawych postaci drugoplanowych, stanowi o sile tej książki, na równi ze wspaniale wykreowanym światem przełomu mileniów.
W moim serduszku już na zawsze pierwsze miejsce w kategorii „słowiańskie fantasy” będzie zajmował Rafał Dębski, ale Marcin Mortka ze swoimi „Żółtymi ślepiami” ma pewne drugie miejsce. Bo, wbrew pozorom, nie jest łatwo wykreować dobre słowiańskie fantasy.
