Pierwszy raz mam tak, że nie wiem, co mam ze sobą zrobić, tuż po tym jak odłożę przeczytaną książkę na półkę. Wszystko wydaje się niewłaściwe, po takiej dawce emocji, podanych w ogromnym zagęszczeniu.
„Droga królów” to ogromna książka, ale śledzimy losy tylko czterech bohaterów – między innymi dlatego emocji i wydarzeń jest tak wiele. Poznajemy przez nich dzieje konfliktu pomiędzy Alethimi i Parshendimi, ale także historię całego kontynentu, począwszy od czasów mitologicznych. Różni ich wszystko – w szczególności pochodzenie, jak na społeczeństwo mocno klasowe przystało – ale łączy nieuświadomiony wspólny cel. Walka z Ostatecznym Spustoszeniem, wywołanym przez obudzone po tysiącach lat mroczne siły.
Ta książka może przytłoczyć, za ilością stron idzie mnogość treści. Nie każdy będzie miał na tyle cierpliwości, ale naprawdę warto się przemóc. Sama opowieść, wydająca się na początku dość schematyczną, z każdym rozdziałem odkrywa kolejne warstwy fabularne, dobudowujące sens dla wydarzeń, nie przytłaczając ich. Autorowi udaje się ustrzec od chaosu, wydającego się nieuchronnym przy tak złożonej historii. Zamiast tego, wszystko, co dzieje się „współcześnie”, jak i przeszłość krainy nabiera spójnego charakteru.
Każdy z bohaterów ma wyraźnie nakreśloną osobowość, razem ze słabościami, będącymi wynikiem przeszłego życia – nie czuć tu sztuczności. Autor w ogóle ma niezwykły talent do budowania, zarówno charakterów, jak i świata. Tak złożonej wizji społeczeństwa nie spotkałam nigdy wcześniej. Nie jest ona bezpośrednią kalką czegokolwiek znanego wcześniej, czy pojawiającego się już w literaturze. Sprawia to, że chciałabym tę materię eksplorować i poznać do głębi, mam nadzieję, że będzie mi to dane w kolejnych tomach.
Jak brałam tę książkę do ręki, była lekko przerażona. 1119 stron, specjalnie sięgnęłam po nie podczas urlopu. Nie podołałam w wyznaczonym czasie, ale doszłam do wniosku, że to dobrze. Dzięki temu mogłam się nią cieszyć jeszcze dłużej.
