Reguła zakonu – Piotr GórskiRecenzja

Strona główna Recenzje Reguła zakonu – Piotr Górski

Reguła zakonu Ama brzmi: trzeba mieć dobry powód, by zrezygnować z okrucieństwa. Ta książka trzyma się jej co do litery.

Kestel Netsa pojmał właśnie poszukiwaną morderczynię, Aliję Low, i prowadzi ją na Arenę, by dosięgła ją sprawiedliwość. Viana DaHan zmierza w tym samym kierunku, by odnaleźć zemstę i ukojenie. Pewien ożywiony pajacyk poszukuje dziwów natury, by dołączyć je do swojej kolekcji. Wszystkie te postaci biorą udział w piętrowej intrydze, która do ostatniej strony będzie odkrywała swoje kolejne warstwy.

Naprawdę żałuję, że Piotra Górskiego poznałam dopiero teraz. Jego sposób pisania – krótkie, konkretne zdania bez zbędnych ozdobników – idealnie pasują do tej książki. Do opowieści niesamowicie okrutnej, szczególnie wobec głównego bohatera, wspomnianego już łowcy. Do świata,gdzie magia jest przede wszystkim zagrożeniem, rzadko sprzymierzeńcem. Wreszcie do bohaterów, którzy swoje prawdziwe zamiary skrywają pod kilkunastoma warstwami pozorów.

Do tej pory tylko raz czytałam historię, która tak bardzo zawiodła głównego bohatera – „Drogę” Cormaca McCarthy’ego. Kestel toczy wojnę, której nie może wygrać. Małe wygrane bitwy dają nadzieję, która dosłownie stronę później ulatnia się niemal bezpowrotnie, i tak aż do zakończenia. Do końca wierzyłam w dobre (bo raczej nie szczęśliwe) zakończenie – na swój sposób takie otrzymałam. Nadal jednak mam wobec Netsy wiele współczucia. I to rzadko wywoływane przez historię uczucie, jest wielką wygraną Górskiego.

Wracając do formy- ta książka nie jest długa, ale dzięki użytemu formatowi, wiele się tu dzieje. Język już nastawia nas na historię szorstką, trudną, bez złudzeń co do cudowności otaczającego świata. Typowo informacyjny styl sprawdza się doskonale. Poetyzacja mogłaby jedynie drażnić i osłabiać immersję.

Najlepszym podsumowaniem doskonałości tej książki jest żal, że nie mogę jej przeczytać ponownie po raz pierwszy.

Allenare

7 sierpnia 2021

Napisz pierwszy komentarz.

Akceptuję politykę prywatności i przetwarzania danych osobwych.

Malowany człowiek – Peter V. Brett

W patriarchalnym społeczeństwie, gdzie mężczyzna jest panem i władcą, wartość kobiety mierzy się w ilości posiadanych dzieci, a małżeństwa zawiera się w bardzo młodym wieku celem „zachowania rasy ludzkiej”, wychowuje się trójka dzieci – Arlen, Leesha i Rojer. Wskutek serii niefortunnych zdarzeń muszą wyruszyć w podróż przez ziemie, które tylko za dnia są zdatne do wędrowania; nocą z mgły powstają demony usiłujące wybić do nogi wszystko co się rusza, łącznie z własnymi kalekimi pobratymcami. Choć […]
Czytaj dalej

Evna – Siri Pettersen

Nie mogłam się doczekać, aż położę łapki na „Evnie”, jeszcze zanim skończyłam czytać „Zgniliznę”. Historia miała nieograniczony potencjał, z głównymi bohaterami walczącymi po różnych stronach barykady. Mogło się skończyć zagładą wszystkiego. Ale nie. Skończyło się niedosytem. Rime wylądował w Manfalli, gdzie nie miał już władzy, i w ogóle uważany był za zaginionego (lub martwego). Jego przeciwnik polityczny rozwiązał Radę, pozbywając się prawie wszystkich, którzy odmówili mu poparcia, i doprowadzając niemalże do wojny domowej. Hirka zaś […]
Czytaj dalej

Gdzie boją się iść bogowie – Angus Watson

Przyznaję, że jak czytałam opinie ludzi na internetach, którzy zdążyli mieć książki w łapkach wcześniej, trochę się zżymałam na nazwanie tej serii „humorystyczną”. Jednakże, ja tez widzę, ile humoru zostało zawarte w tej serii, a w „Gdzie boją się iść bogowie” jest jej zdecydowanie najwięcej. Nasi bohaterowie chcąc nie chcąc zostali wzięci w niewolę przez Wielkie Stopy używające telepatii – już to brzmi absurdalnie, jednak dalej jest niewiele lepiej. Krainy na zachód od Badlandów roją […]
Czytaj dalej

Piast – Grzegorz Gajek

Wzięło mnie ostatnio na słowiańszczyznę. Poprzednim razem było bardziej magicznie, teraz czas na bardziej realistyczne rejony. Na pogranicze mitu i historii, na scenę wkracza „Piast”. Smutno mi tylko, że na moim radarze pojawił się dopiero niedawno. Dawno, dawno temu, jakiś dzień drogi od Gniezna, żyło sobie dwóch braci. W tym samym wieku, choć nie bliźniacy. Byli nierozłączni, dopóki nie zaczęli dorastać i interesować się dziewczynami, w szczególności jedną z ładniejszych w wiosce. A jak wiadomo, […]
Czytaj dalej

Malowany człowiek – Peter V. Brett

W patriarchalnym społeczeństwie, gdzie mężczyzna jest panem i władcą, wartość kobiety mierzy się w ilości posiadanych dzieci, a małżeństwa zawiera się w bardzo młodym wieku celem „zachowania rasy ludzkiej”, wychowuje się trójka dzieci – Arlen, Leesha i Rojer. Wskutek serii niefortunnych zdarzeń muszą wyruszyć w podróż przez ziemie, które tylko za dnia są zdatne do wędrowania; nocą z mgły powstają demony usiłujące wybić do nogi wszystko co się rusza, łącznie z własnymi kalekimi pobratymcami. Choć […]
Czytaj dalej

Evna – Siri Pettersen

Nie mogłam się doczekać, aż położę łapki na „Evnie”, jeszcze zanim skończyłam czytać „Zgniliznę”. Historia miała nieograniczony potencjał, z głównymi bohaterami walczącymi po różnych stronach barykady. Mogło się skończyć zagładą wszystkiego. Ale nie. Skończyło się niedosytem. Rime wylądował w Manfalli, gdzie nie miał już władzy, i w ogóle uważany był za zaginionego (lub martwego). Jego przeciwnik polityczny rozwiązał Radę, pozbywając się prawie wszystkich, którzy odmówili mu poparcia, i doprowadzając niemalże do wojny domowej. Hirka zaś […]
Czytaj dalej

Gdzie boją się iść bogowie – Angus Watson

Przyznaję, że jak czytałam opinie ludzi na internetach, którzy zdążyli mieć książki w łapkach wcześniej, trochę się zżymałam na nazwanie tej serii „humorystyczną”. Jednakże, ja tez widzę, ile humoru zostało zawarte w tej serii, a w „Gdzie boją się iść bogowie” jest jej zdecydowanie najwięcej. Nasi bohaterowie chcąc nie chcąc zostali wzięci w niewolę przez Wielkie Stopy używające telepatii – już to brzmi absurdalnie, jednak dalej jest niewiele lepiej. Krainy na zachód od Badlandów roją […]
Czytaj dalej

Piast – Grzegorz Gajek

Wzięło mnie ostatnio na słowiańszczyznę. Poprzednim razem było bardziej magicznie, teraz czas na bardziej realistyczne rejony. Na pogranicze mitu i historii, na scenę wkracza „Piast”. Smutno mi tylko, że na moim radarze pojawił się dopiero niedawno. Dawno, dawno temu, jakiś dzień drogi od Gniezna, żyło sobie dwóch braci. W tym samym wieku, choć nie bliźniacy. Byli nierozłączni, dopóki nie zaczęli dorastać i interesować się dziewczynami, w szczególności jedną z ładniejszych w wiosce. A jak wiadomo, […]
Czytaj dalej