Nie mogłam się doczekać, aż położę łapki na „Evnie”, jeszcze zanim skończyłam czytać „Zgniliznę”. Historia miała nieograniczony potencjał, z głównymi bohaterami walczącymi po różnych stronach barykady. Mogło się skończyć zagładą wszystkiego. Ale nie. Skończyło się niedosytem.
Rime wylądował w Manfalli, gdzie nie miał już władzy, i w ogóle uważany był za zaginionego (lub martwego). Jego przeciwnik polityczny rozwiązał Radę, pozbywając się prawie wszystkich, którzy odmówili mu poparcia, i doprowadzając niemalże do wojny domowej. Hirka zaś trafiła na lodowe pustkowie, by zanieść swojej prawdziwej rodzinie serce zdrajcy i przywrócić pokój. W efekcie staje się symbolem i gwiazdą przewodnią inwazji na Manfallę. To się nie może skończyć dobrze? A jednak. Powiedzmy.
Głównym problemem tej książki jest to, że ona mogła się skończyć w pięciu różnych momentach. Hirka mogła zginąć z ręki rodziny. Mogła się narazić komu innemu swoją lekkomyślnością. Mogła na zawsze zostać krukiem. Zabita przez Rimego. Zabić Rimego. Obrócić świat w perzynę i mielibyśmy Ragnarok. Ale wszystko zmierza do zakończenia, które pozostawia niedosyt i konfuzję. Miałam wrażenie, że to nie tak miało być. Naprawdę, czekałam na epicki koniec świata. Nic z tego. Było epicko, ale bez końca świata. Choć nawet to nie do końca, bo ciężaru wydarzeń nie czuło się, pomimo walnej bitwy parę metrów od bohaterów.
Pozytywy? Są, owszem, te co zwykle. Świetnie poprowadzeni bohaterowie, nowa oryginalna rasa wzorowana na wampirach i jej społeczeństwo, zajmująca historia. Aż do samego końca ciężko się było oderwać od książki, która złamała mi serce. I tak jak naprawdę doceniam pomysł na główny problem – zanikanie Evny – i wszelkie błędne tropy, to właściwe rozwiązanie jest… no… nie tego się spodziewałam. I tym razem to nie komplement.
Całą trylogię kończę ze smutkiem. Smutno mi, że tak dobra historia, ciągnąca się przez fantastyczne 3 tomy została zniweczona końcowymi 30 stronami.
