Każdą serię czeka koniec. Nadejdzie ten Ostatni Tom, który zepnie wszystkie wątki i zakończy fabułę, lepiej lub gorzej. Myślę, że „Sługa cesarstwa” się wybronił jako finał Materii Secundy.
Olaf Rudnicki spotyka księcia Guanga i decyduje się mu pomóc. Razem ujawniają spisek możnych uwikłanych w sojusz z Szepczącymi. Później pozwala im to skupić się na najważniejszym z zadań – zatrzymania armii Białego Chanatu. Jest to dość ryzykowne, ale alchemik może dostać pełne zabezpieczenie, jeśli jako pierwszy od wielu lat zostanie mianowany sługą cesarstwa. Nie bez powodu jednak ta funkcja była nieobsadzona, może ją dostać tylko osoba ciesząca się pełnym zaufaniem władcy. Dodatkowym minusem jest zaś to, że sługa ten musi pozostawać w cesarstwie – czyli Olaf nie mógłby nigdy wrócić do swojego świata i dwóch córek…
Główną zaletą, która dla niektórych może brzmieć jak zarzut, jest to, że dostajemy więcej tego samego. To jedynie sprawia, że tempo narzucone w poprzednich tomach utrzymuje się na tym samym poziomie. Opisy manewrów wojskowych są zrobione z pomysłem, bardzo plastyczne, choć nawet nie umywają się do pojedynków. Podczas samodzielnych ataków Rudnickiego miałam wrażenie bycia jeśli nie w środku, co za plecami bohatera, schowana za węgłem, a epickie popisy wyświetlały mi się w głowie jak film (tym razem „Przyczajony tygrys, ukryty smok”). Nie każdemu się to udaje, oklaski dla autora.
Rozwój postaci z fabułą się bardzo dobrze spina. Nie ma większych nielogiczności, choć raz czy dwa odniosłam wrażenie Deus ex machina. Szczególnie w przypadku wątków dziejących się w naszym świecie, które zostały potraktowane pretekstowo, by nikt za bardzo nie tęsknił za Samarinem. W sumie mogło go nie być, a książka niewiele by straciła.
Koniec końców mam wrażenie, że autor miał frajdę pisząc tę serię. Ja miałam frajdę czytając, zakończenie mnie nie rozczarowało, jest szansa, że do niej kiedyś nawet wrócę. A to u mnie jeden z największych komplementów.
